مقایسه سمیت دوبایومتریال مرجان مادرپورا و bmg نوع انسانی بر سلول های منونوکلئر خون محیطی انسان

سابقه و هدف: روش جراحان جهت درمان بیمارانی که به دلایل متعدد دچار نقایص استخوانی هستند استفاده از پیوندهای استخوانی است. محدودیت کاربرد بالینی اتوگرافت و آلوگرافت توسعه روزافزون استفاده از مواد جایگزین پیوند استخوان مانند(bone matrix gelatin) bmg نوع انسانی و مرجان مادرپورا را سبب شده است. مطالعه حاضر با تکیه بر اهمیت روند ترمیم نقایص استخوانی و اهمیت پاسخ سلولی و فشار سلول های استخوان ساز و خونی با هدف بررسی مقایسه ای اثر سایتوتوکسیک دو بایومتریال bmg انسانی و مرجان مادرپورا بر روی سلول های منونوکلئر خون محیطی صورت گرفت. مواد و روشها: در مطالعه تجربی حاضر پس از تهیه خون محیطی به روش فایکول، تهیه bmg نوع انسانی و مرجان مادرپورا و استریلیزاسیون هر دو بایومتریال، bmg و مرجان مادرپورا در غلظت های 10، 20 و 50 میلی گرم بر میلی لیتر تقسیم شدند و بر 100000سلول منونوکلئر خون محیطی که در چاهک های 24 خانه کشت داده شده بودند. در زمان های 24، 48 و 72 ساعت اثر داده شده، در انکوباتور قرارداده شدند. برای اندازه گیری سمیت سلولی هر دو نمونه از ماده mtt استفاده شد. با استفاده از دستگاه elisa readir میزان جذب نوری در طول موج 540 نانومتر برای هرنمونه سه باراندازه گیری ومیانگین آن خوانده شد. داده های آِماری بااستفاده ازانحراف معیار وآزمون ناپارامتری ویلکوکسون رنک-سام وآزمون من ویتنی یو مورد برسی قرار گرفتند. یافته ها: فعالیت حیاتی سلول ها در زمان های 24، 48 و 72 ساعت در مجاورت bmg انسانی به طور معناداری در تمام غلظت های ایجاد شده از دارو افزایش یافته بود (005/0p<) . درحالی که در مورد مرجان مادرپورا، سلول های خونی پس از 24 ساعت در دوز 50 میلی گرم و پس از 48 ساعت در دوز 10 میلی گرم و پس از 72 ساعت در دوزهای 20 و 50 میلی گرم منجر به کاهش فعالیت حیاتی سلو ل های مونونوکلئر خون محیطی شده بودند. نتیجه گیری: با افزایش غلظت بایومتریال bmg انسانی در محیط کشت، میزان سلول های منونوکلئر خونی بیشتر شده بود که این نشان دهنده سازگاری مطلوب bmg با سلول های منونوکلئر خونی بود در حالی که مرجان مادرپورا برای همین رده از سلول های خونی دارای سمیت بود. گرچه برای قضاوت به مطالعه بیشتر با سلول های متفاوت نیاز است.